Niet lang nadat juwelier Ruud Stratmann in april werd doodgeschoten in zijn winkel Lapidee aan de Beeklaan, ging de straat op de schop. De Beeklaan, een veel te mooie naam voor dat stuk ten zuiden van de Weimarstraat. Zowel de Beek als de Laan zijn daar ver te zoeken. Als ik er langsfietste trof mij de treurnis van de dichte winkel met de tralies, het briefje op de deur en de opengebroken straat als een vers gedolven graf.
Het arresteren van de piepjonge verdachten maakte het er niet beter op. Wat een totaal zinloze dood. Is het nu erger om te worden doodgeschoten door een professional, die er met een vette buit vandoor gaat? Of door een stelletje onvolwassen snotneuzen die uit angst per ongeluk de trekker overhalen? Ruud Stratmann zal het een zorg zijn, zijn weduwe misschien des te meer.
Toch was er ook iets geks aan de hand met die juwelier. Omwonenden hadden soms een niet pluis gevoel als ze mensen daar in en uit zagen gaan. Geruchten gingen dat er geen moeilijke vragen werden gesteld als mensen sieraden van onduidelijke herkomst wilden laten omsmelten. Was dat waar? Die vragen doen er niet meer toe als iemand zo is afgeslacht.
Op de deur hangt nu een papier dat de winkel alleen via een telefoonnummer is geopend voor reparaties en handgraveren. Sieraden zijn voor 15 procent korting te koop. Wrang vind ik dat. Straks wordt het pand wellicht verkocht. Een nieuwe winkel zonder verleden. Hopelijk geen adviesbureau of kapper, daarvan zijn er al genoeg in de Beeklaan. De straat is in ieder geval bijna klaar.
Mayke Calis Blog 